Bir salgın yaşanıyordu dünyada ama biz hiçbir şey olmamış gibi yanımızdan geçene bir şey olur mu diye düşünmeden maskesiz, mesafesiz geçip gittik!..
Sel can alıyordu biliyorduk; daha önce Rize’de, Artvin’de görmüştük ama yinede nehir yataklarına ev yapmaya devam ettik ve dün Bursa’da 5 can daha yitirdik. Ama biz yine geçip gittik!..
Yeryüzünü topraksız bıraktık, toprağı ağaçsız. Yağmur yağdı, sel oldu, can gitti ama biz akıllanmadık yine geçip gittik!..
Kaç kişiyi gördük, kaç kişiyi gömdük. Biliyorduk akciğerlerimizi yok ettiğini ama biz devam ettik sigarayı sarmaya, geçip gittik!..
İmdat çığlığı yükselirken dünyanın dört bir yanından, hiç oralı olmadık. Doğu Türkistan kan ağlarken, açlıktan ölürken Afrika’da çocuklar, yanarken Myanmar’da bedenler, yok dedik bir şey yok, geçip gittik!..
En sadık randevuya hazır mıydık, bilmeden geçip gittik!..
Oysa hayatta yanından geçip gidemeyeceğimiz ne çok üzüntü var, ama bir o kadar da sevgi .
Küçük kız annesiyle yürüyordu. Bisiklete binmiş başka bir kız çocuğunu gördü. Yanındaki babası O’nun düşmemesi için şekilden şekle giriyor, kâh yana yatıyor kâh arkadan tutuyordu. Kızının bu duruma gıptayla baktığını gören annesi baban seni her gün arabayla okula bırakıyor, istersen bundan sonra bisikletle bıraksın dedi. Annesine sevinçle bakan kız; çok isterdim anne, böylece ona doyasıya sarılabilirdim,dedi. Babalar gününüz kutlu olsun.
Son söz; Geçse de umudun baharı yazı/Gözlerde kalıyor yaşanmış izi/ Kimseler kınamaz burada bizi/ Ne varsa hesabı öder gideriz…
Özdemir Asaf
