Birleşmiş Milletler tarafından 10-16 Mayıs tarihleri haftası “ Engelliler Haftası” olarak düzenlenmiştir. Engellilik toplumda genel olarak acınası halde olmak , yardıma muhtaç olmak gibi hep negatif düşüncelerle anılmaktadır. Oysa ki engeli birey şartları sağlandığında kendi kendine yetebilen ve normal hayata engelli olmayan bireyler gibi katılan ve katkı verebilen bireydir.
Kiminin ortopedik bir engeli vardır, kiminin kulağı işitmez, gözü görmez ama onlarda toplumun her diğer ferdi gibi yaşam ve kendini geliştirme hakkına sahiptir. Merkezi ve yerel yönetimler bu vatandaşların önündeki engelleri kaldırıcı gerek yasal gerekse sosyal ve fiziki alanlarda ihtiyaç duyulan düzenlemeleri yapmalıdırlar. Ülkemizde engelli yurttaşlar anayasal olarak pozitif ayrımcılığa sahiptir.
Toplumun her ferdi de engelli yurttaşları dışlamak, küçük görmek ve ötelemek yerine onlarla birlikte yaşamalı ve destek olmalıdır. Engelliler için yaptıklarımızı aslında toplum için yaptığımızı aklımızdan çıkarmayalım.
Beynimizde oluşan engelleri kaldıralım , engellilere engel olmayalım. Engelli bir birey olmak sorunlar oluştursa da, en büyük sorun engelliye engel olma sorunu olduğunu unutmayalım.
Yaşamın anlamını kavramak için dünyayı dolaşmaya çıkan bir genç, gezdiği ülkelerden birinde ünlü bir bilgeyi ziyarete gider.
Gezgin genç, bilgenin yaşadığı evde, tüm duvarların kitaplarla dolu olduğunu ama yerde bir kilim, duvar dibinde yatak olarak kullanılan bir sedir, ortada ise bir masa ve sandalyeden başka evde hiçbir eşyanın olmadığını görür ve merakla sorar.
“Neden hiç eşyanız yok, koltuklarınız, kanepeleriniz nerede?”
Bilge, bu soruya karşılık olarak gence sorar ;
“Senin de yalnızca, sırtında taşıdığın küçük bir çantan var, yavrum hani eşyaların nerede?”
Gezgin, kendini savunurcasına “ama görüyorsunuz, ben yolcuyum.”
Ünlü bilge güler ve “ben de öyle, yavrum. ben de öyle.”der.
Son söz; “ Dedi ki; sen şairsin elindeki bu taş ne?/ Dedim ki; şair aşka boyun eğer, zulme değil ! “ Cahit Zarifoğlu
kyeken@yahoo.com
instagram: ID : @drkoksal
